On a hill far away stood an old rugged cross,
The emblem of suff’ring and shame;
And I love that old cross where the dearest and best
For a world of lost sinners was slain.
So I’ll cherish the old rugged cross,
Till my trophies at last I lay down;
I will cling to the old rugged cross,
And exchange it some day for a crown.
Oh, that old rugged cross, so despised by the world,
Has a wondrous attraction for me;
For the dear Lamb of God left His glory above
To bear it to dark Calvary.
In that old rugged cross, stained with blood so divine,
A wondrous beauty I see,
For ’twas on that old cross Jesus suffered and died,
To pardon and sanctify me.
To the old rugged cross I will ever be true;
Its shame and reproach gladly bear;
Then He’ll call me some day to my home far away,
Where His glory forever I’ll share.
නින්දාවේ හා දුකේ
සලකුනක් ලෙසේ
වී කුරුසියක් කල්වරියේ
පෙම්බර දෙවිඳුන්
මා නිසා දිවි දුන්
ඒ කුරුසේට වෙම් ආදරේ
වැළඳගම් ඒ රළු කුරුසේ
මා සම්පත් අත්හරිමින් තොසේ
ඒ රළු කුරුසෙට ඇලෙම්
ලබනා තෙක් කිරුළක් උතුම්
ලෝ දනන්ගෙන් නිගා ලැබූ කුරුසෙහි
මට ඇත්තේමයි සෙත් මිහිර
ආවෙ තේජස් හැර
උතුම් දෙව් පුත් තුමන්
කල්වරි තෙක් එය දරන්නයි
වැළඳගම් ඒ රළු කුරුසේ...
දෙව් ලෙයින් තැවරූ ඒ රළු කුරුසේ
වෙයි මගේ පැතුම සදාකල්
එවිට දුකසේ මා හිමි දිවි දුන්නේ
ගලවා සුද්ද කරන්ටයි මා
වැළඳගම් ඒ රළු කුරුසේ...
ඒ රළු කුරුසෙට පිදෙන්නෙම් මම
අත්වුවත් නින්දා බො රුදුරු
එතුමන් වෙතටා කැඳවා හිමි මා
දෙයි මට ඉඩමක් උතුම් වූ
වැළඳගම් ඒ රළු කුරුසේ...